kıymık

Bu gece zorla girdiğim evlerin sonuncusunun terasında oturmuş şehri izlerken bulmaya çalışıyorum içime bilmediğim bir zamanda girmiş o küçük parçayı. Her gece nerde bitip nerde başladığını bilemediğim, ben aradıkça batan, ben dokundukça acıyan, kanayan, kaynayan bir yaraya çarpıyor ellerim. Sızlıyor, zonk zonk zonkluyor da onmuyor bir türlü.

“Bu gece son”lardan bir tanesindeyim yine. Az sonra şehrin üzerine sapsarı bir gün doğacak. Gün yalnızlığıma batacak. Ve ben yine bir şehrin tepesinde içimdeki kıymığı atamayacağım.